„Etiuda dla wędrowca” mająca formę dłuższej opowieści jest utrzymana w konwencji baśni dla dorosłego czytelnika. Opowiada smutny i dziwny żywot Jana Grzecha, którego największym cierpieniem jest to, że nikt go nie dostrzega. Pochodzi z wielodzietnej rodziny, wychował się na wsi w biedzie, jego istnienie jest jednym z tysięcy, milionów niewartych uwagi. Jego największym marzeniem jest obdarowanie ludzi miłością. Niespodziewanie w życiu chłopaka zaczynają się dziać dziwne rzeczy, a on sam odkrywa w sobie dar widzenia zmarłych. Jednym z duchów mających kontakt z Jaśkiem jest sam Fryderyk Chopin, którego muzyka rozbrzmiewa na kartach opowiadania.
To gorzka i trudna opowieść o ogromnej samotności i umieraniu za życia. Jak mówi jedna z postaci „śmierć jest wtedy, gdy życie upodobni się do trumny”. Jasiek żyje w takiej trumnie ‒ nie widzi celu swojej egzystencji, czuje się pominięty, bez wartości. Jego życie jednak ma wartość. Sens przychodzi do niego w dźwiękach muzyki klasycznej, która stanowi czystą radość i piękno oraz pełni rolę łącznika między światem żywych i zmarłych. Historia Jaśka uświadamia Czytelnikowi, iż w najmniej oczekiwanym momencie spaść może na nas objawienie, po co zostaliśmy powołani na świat. W chwili poddania się, zwątpienia należy rozejrzeć się wokół, aby dostrzec więcej niż szarzyznę przytłaczającej rzeczywistości. Zawsze istnieje promyk nadziei i widnieje na horyzoncie szansa na szczęście – jednak dla każdego stanowić ono będzie coś innego.
